Wieś Miłków istniała od 1630 roku, w przeszłości była we władaniu Sieniawskich, Czartoryskich, Sapiehów. Przed II wojną światową liczyła 800 mieszkańców. W 1936r., w miejsce starej drewnianej kaplicy, w XIX w. przeniesionej z Woli Miłkowskiej, mieszkańcy wybudowali nową drewnianą kaplicę pod wezwaniem Matki Boskiej Częstochowskiej. Kaplicą opiekowały się siostry służebniczki starowiejskie, które od XIXw. mieszkały w Miłkowie. We wsi funkcjonował tartak, młyn, maziarnia, w pobliskiej Woli - huta szkła użytkowego, punkt pomiarów meteorologicznych (Bazyli Maślanka), w co drugim gospodarstwie była pasieka. Naukę w miejscowej szkole podstawowej pobierały wszystkie dzieci bez względu na wyznanie, jedynie religia nauczana była oddzielnie.

Przy szkole funkcjonowało przedszkole – wówczas jako jedyne w powiecie lubaczowskim.

Niestety w związku z zarządzeniem władz okupacyjnych w odległości 800 m od granicy nie mogły znajdować się zabudowania mieszkalne. Stalinowskim systemem Sowieci zarządzili przesiedlenie całej wsi do Bessrabii. W dniach 19-21 stycznia 1941r. pomimo trzaskającego mrozu, zwałów śniegu wieś została wysiedlona.

W styczniu 2000 roku, z inicjatywy ówczesnego leśniczego Leśnictwa Miłków - Piotra Puchalskiego i Stanisława Zagrobelnego - Nadleśniczego z Oleszyc, na mszę świętą w Starym Dzikowie zjechali się z całej Polski mieszkańcy nieistniejącej wsi Miłków. Był to pierwszy, po tragicznym losie wsi wysiedlonej w 1941r. na Besarabię, zjazd mieszkańców Miłkowa - niektórzy widzieli się pierwszy raz od przeszło 55lat.

Podczas spotkania powstała inicjatywa, by spotykać się co roku na mszy świętej na terenie byłej wsi, w święto Matki Boskiej Częstochowskiej - patronki przedwojennej kaplicy rzymskokatolickiej w Miłkowie.

Opracowali: Stanisław Zagrobelny, Nina Hamułka, Rafał Morawski